و اکنون اینجا..گاهی. من همیشه تو

این روزا حالم بده..از حجم افکار رسوب شده

فکرایی که خیلی سعی کردم به زبون بیارمشون

اما هیچوقت نتونستم..یا اگر هم گفتم تنها چیزی که

نصیبم شده بی اعتنایی بوده و جوابای صد من یه غاز

من..بهاره..دختری که اگه حرف نمیزد خون خونشو میخورد

دختری که دنبال گوش بود برای گفتن حرفاش

الان فقط میریزه تو خودش

دیگه کار از همه چی گذشته

باید اوار برداری بشه تا یکی بفهمه اون ته چی میگذره

امیر اون روز بهم گفت چند روزه خوشحالم نکردی

چجوری امیرم

چجوری خوشحالت کنم وقتی حالم از زمین و زمان خرابه

چجوری این کا سخت رو انجام بدم

اونم از راه دور...سختر تره

گفت چرا نمیپذیری

چجوری بپذیرم

من حرف زور حالیم نیست

نمیتونم

تنها چیزی که نمیتونم قبول کنم همینه

نمیتونم‌ی سری تبعیض‌هارو قبول کنم

نمیتونم با یک سری حرفا کنار بیام

بهم گفت تو اون دختری نیسی که من روز اول باهاش اشنا شدم

اره نیستم

میدونم نیستم

میدونم ناراحتت میکنم

میدونم وبلاگم که برای تو زدم زیاد رنگ و بوی تورو نداره

همه اینارو میدونم

اما تو بهم نگو

خیلی نیاز دارم یه مدت تو حال خودم باشم

اینکه هیچکس به کارم کاری نداشته باشه

فکر میکردم اگه از خونه برم بیرون بهتره

اما دیدم نه...نیست

خونه و تنهایی بهترین ارامش منه

دیگه با جایی رفتن حالم خوب نمیشه

من زمانی حالم خوب میشه که به چیزی که میخوام برسم

و از خوشحالی اشک بریزم

تا اون موقع هم یا اوضاعم همینجوری میمونه

و اکتفا میکنم به لبخند زوری تا مجبور به توضیح نباشم

یا خدا بیشتر از بقیه مواقع در حقم خدایی میکنه و حالمو خودش خوب میکنه

همین